Patrzę na ten blog i patrzę... i dochodzę do wniosku, że mało tu treści a za dużo obrazków i jeszcze chwila a zacznę zmierzać w podobnym do innych fotoblogów głupawym kierunku, gdy będę powtarzał w TYM miejscu to samo, co przedstawiam w galerii...
Więc dla uprzyjemnienia coś... coś co bardzo lubię :) (tak dla posłuchania w tle, da się? :) ) pod niebem

Zastanawiające jest, z jakim uporem wielu fotopstryków musi przypisać do swojej twórczości choćby jeden znany cytat jakiegoś swojego [sławnego] poprzednika, który jednym zdaniem chciał określić, co należy robić, żeby tworzyć fenomenalne zdjęcia; choć w gruncie rzeczy ułożył to na siłę, żeby zadający kolejne banalne i nudne pytanie dziennikarz dał mu spokój. Natknąłem się dziś na cytat, który (mniej więcej) mówił o tym, że jeśli nie będzie się czuło fotografowanego obiektu, to oglądający nasze zdjęcie nigdy nie poczują towarzyszących nam przy robieniu tej foty emocji. Niby takie mądre a jakże głupie. W moim skromnym odczuciu emocje towarzyszą generalnie miłości i nienawiści (i innym pokrewnym uczuciom) a przy robieniu zdjęcia wolę się oddać skupieniu i intuicji. Jestem przekonany, że zupełnie beznamiętnie mogę zrobić zdjęcie, które przekaże emocje; ponadto, emocjonalne podejście do fotografowanego obiektu spowoduje jedynie, że w nim "zakochani" przestaniemy patrzeć na to, co tak naprawdę może być istotne. Patrzeć, widzieć i chwytać - tak mi się wydaje.

Ludzie, róbcie zdjęcia, oglądajcie zdjęcia, śnijcie i marzcie; nie cytujcie bzdur, których i tak nie będziecie przestrzegali ;) i doskonalcie technikę, żebyście pod komentarzem waszego zdjęcia, brzmiącym "gniot", nie pisali, ileż w to zdjęcie serca włożyliście i jak niesamowita to była chwila. Pozwólcie obrazowi mówić ;)